«Μπαμπά, ένα παιχνίδι είναι μόνο»

Μήπως πιέζεις το παιδί σου με δικές σου προσδοκίες; Διάβασε την επιστολή του… παιδιού σου

«Ο μπαμπάς μου κάνει όνειρα για μένα αφού στο πρόσωπο μου βλέπει το νέο αστέρι του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου ν’ ανατέλλει!

Ο μπαμπάς μου είναι στο γήπεδο σε κάθε αγώνα και χειροκροτεί, οδύρεται, χαίρεται, απογοητεύεται…

Ο μπαμπάς μου είναι ο δεύτερος μου κόουτς. Την ώρα που παίζω η φωνή του αντηχεί στ’ αυτιά μου και προσπαθώ να κάνω ότι μου λέει γιατί δε θέλω να τον απογοητεύσω.

Ο μπαμπάς μου δίνει οδηγίες για το πώς να παίζω και πώς να βάζω πολλά γκόλ. Πολλές φορές τα βάζει με τους διαιτητές γιατί δε θέλει να χάνει η ομάδα μου.

Θέλει να είμαι ένας ακαταμάχητος νικητής, ο πρώτος των πρώτων και δίχως αμφιβολία ο καλύτερος.

Όμως, χαλάρωσε μπαμπά!

Ένα παιχνίδι είναι μόνο! Τα θέλω σου απέχουν πολύ από τα μπορώ μου και η εικόνα που τρέφεις απέχει πολύ από μένα.

Γιατί πολύ απλά αγαπημένε μου μπαμπά δεν είμαι ούτε ο Μέσι ούτε ο Ρονάλντο!

Είμαι απλά ένα παιδί που μαθαίνει και θέλει μόνο να παίζει! Σ’ ευχαριστώ που πιστεύεις τόσο πολύ σε μένα… άφησε με όμως να ευχαριστηθώ το παιχνίδι μου!»

Υψηλές προσδοκίες – Πίεση στο παιδί

Ζώντας σε μια κοινωνία πολλών και γρήγορων ταχυτήτων και συνηθίζοντας να βλέπουμε τα πρότυπα του ωραίου, της επιτυχίας και της απόδοσης γύρω μας, μερικές φορές είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα και να τα δεχτούμε άκριτα.

Οι γονείς αποκτούν μερικές φορές ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες για τα παιδιά τους, χωρίς απαραίτητα να κρίνουν αν αυτό που επιθυμούν είναι κατάλληλο για την χρονολογική και αναπτυξιακή ηλικία του παιδιού τους και χωρίς να προσπαθούν να τα βοηθήσουν να ανταποκριθούν σε αυτές τις προσδοκίες.

Συχνά οι γονείς επιθυμούν να καταξιωθούν μέσα από το παιδί τους. Στα χαρακτηριστικά και την απόδοση του παιδιού τους βλέπουν τον εαυτό τους και όχι ένα άλλο, ξεχωριστό από αυτούς άτομο. Υιοθετώντας όμως μια τέτοια στάση, επικεντρώνονται γύρω από το πώς θα «έπρεπε» να είναι το παιδί τους και όχι γύρω από το ποιο είναι σαν άτομο, με αποτέλεσμα να αισθάνονται ότι το παιδί τους δεν κάνει αυτό που οι ίδιοι επιθυμούν.

Οι γονείς αυτοί χρησιμοποιούν το παιδί τους σαν την προσωπική τους ηθική καταξίωση και έτσι δε γίνονται παιδοκεντρικοί, αλλά εστιάζουν ψυχολογικά στον εαυτό τους και τις ατομικές τους ανάγκες.

Όταν όμως ο γονιός ξεκινάει με αυτό τον τρόπο τη σχέση του με το παιδί του, δεν είναι ψυχολογικά διαθέσιμος να στηρίξει το παιδί του, να αναγνωρίσει και να σεβαστεί τη διαφορετικότητά του και να το βοηθήσει να γίνει το καλύτερο δυνατό για το ίδιο το παιδί.

Ποιος είναι τελικά ο στόχος;

Σκοπός δεν είναι λοιπόν να δημιουργήσουν οι γονείς τα σούπερ παιδιά, γιατί δεν υπάρχει ένα και μοναδικό τέλειο πρότυπο. Στόχος είναι να βοηθήσουν οι γονείς τα παιδιά τους να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις ικανότητές τους, ώστε τα ίδια να είναι ευχαριστημένα και έχουν πίστη στην αξία και τις δυνατότητές τους.
http://www.football-academies.gr/articles/12374-goneis-paidia.html